Everzwijn Lore
Everzwijnen behoren samen met de wolf en de beer tot één van de meest vereerde dieren in Europa.
Naamgeving
Het Oud-Engels woord 'Eofor' is gerelateerd aan het Oud-Noorse woord 'Jofur' en beide betekenen ze "beer" als in mannelijk varken.
Geschiedenis
Noormannen
In de Noorse mythologie wordt Saehrimnir iedere avond geslacht en gekookt in Valhalla. Het everzwijn is dus een oneindige vorm van spek en eten voor de Noorse goden en de Einherjar ( dit zijn de gesneuvelde krijgers).
Everzwijnen, of varkens in het algemeen zijn niet echt wezens die men zou associëren met goden en elfen. In de Noorse mythologie zien we echter wel dat de gekende god Freyr, de koning van Alfheim, ook wel het rijk der elfen, een everzwijn als rijdier heeft. Het imposante dier draagt de naam Gullinbursti, en het had de kracht om zich over land, water en zelfs de lucht te bewegen.
Gullinbursti
Gullinbursti was het everzwijn, met de gouden haren, van de god Freyr.
Kelten
Manannan is een keltische god en eveneens koning van de Tuatha de Danann, en deze hield een volledige rotte everzwijnen. Al deze dieren konden op één avond geslacht en verobbert worden, terwijl ze de volgende dag weer springlevend waren.
Arthur
Merlijn
Merlijn had een everzwijn als huisdier en hield ervan om gedichten voor te dragen aan het luisterzame dier.
In de legenden van Arhur komen wel vaker grootse jachtpartijen op everzwijnen voor, het leek een uiterst opwindend gebeuren en bron van vele heldendaden. Koning Arthur had een favoriete jachthond met de naam Cavall. Hij zou deelgenomen hebben aan de jacht op de gekende ever-beer Twrch Trwyth. Tijdens de jacht op Troynt liet Cavall ook een afdruk achter op een rots. Hoe men deze rots ook uithakte hij veranderde telkens weer naar zijn oorspronkelijke vorm.
De Keltische god Moccus
Beschermer van varkens en overvloed
Het everzwijn speelt een bijzondere rol in de geschiedenis en mythologie, en het is nauw verbonden met de figuur van Moccus. Moccus, een naam die in het Gallisch "varken" of "zwijn" betekent, was een Keltische godheid die werd vereerd in delen van Europa. Deze godheid werd vaak geassocieerd met kracht, vruchtbaarheid en bescherming. Het everzwijn, een symbool van moed en doorzettingsvermogen, werd in veel Keltische culturen gezien als een heilig dier. Dit verband tussen Moccus en het everzwijn illustreert hoe dieren in de oudheid vaak een spirituele betekenis hadden en dienden als personificatie van goddelijke krachten. Tot op de dag van vandaag blijft het verhaal van Moccus en het everzwijn een fascinerend voorbeeld van de rijke symboliek in de Keltische tradities.
Bovendien werd hij soms in verband gebracht met Mercurius, de Romeinse god van handel en reizen, wat wijst op een mogelijk bredere rol in welvaart en communicatie. Archeologische vondsten, zoals inscripties en beelden, tonen aan dat zijn cultus vooral aanwezig was in Gallië, het huidige Frankrijk en België. Het zwijn was een heilig dier voor de Kelten, en het was niet ongebruikelijk dat krijgers afbeeldingen van zwijnen droegen als talisman voor bescherming in de strijd. Moccus werd ook vereerd door boeren, die hem smeekten om een overvloedige oogst en vruchtbare dieren.
De Keltische god Baco
De Keltische mythologie is rijk aan symboliek en verhalen, en de god Baco speelt hierin een interessante rol. Baco, vaak geassocieerd met vruchtbaarheid en overvloed, wordt ook dikwijls verbonden met het everzwijn. Dit dier had een belangrijke symbolische waarde bij de Kelten en stond symbool voor kracht, moed en bescherming. Het everzwijn was niet alleen een geliefd jachtdier, maar ook een spirituele gids in vele legendes. Baco, als godheid, belichaamde de harmonie tussen de natuur en de menselijke gemeenschap. Het everzwijn werd gezien als zijn metgezel, dat hem hielp om deze balans te bewaren.
Twrch Trwyth (Welsh pronunciation: [tuːɾχ tɾʊɨθ]; also Welsh: Trwyd), is a fabulous and legendary wild boar, of which a richly elaborate account of its hunt is described in the Welsh prose romance Culhwch and Olwen, probably written around 1100.
The hunt involved King Arthur and his hosts and his hound Cafall, and also other recruited men of talent, other hounds, and additional equipment such as leash, according to the tasks prescribed by the giant Ysbaddaden.
---
The tale of King Arthur and Twrch Trwyth is a fascinating part of Arthurian legend, particularly featured in the Mabinogion, a collection of Welsh tales. This story involves a mythical boar, the Twrch Trwyth, and the quest to capture it, with King Arthur and his knights playing a central role.
The tale begins with a giant boar, the Twrch Trwyth, who is no ordinary animal. It is said that the boar was once a prince named Twrch who was transformed into this fearsome creature due to his own sins. The boar becomes a menace, wreaking havoc across the lands and is described as being enormous with tusks like great swords.
Twrch Trwyth’s transformation into a wild boar occurs after his son, Cyledyr, and his sister, Peredur, refuse to aid him, leaving him to be cursed and turned into the monstrous creature.
Arthur and his knights are called upon to hunt down the Twrch Trwyth, who is known to be carrying with him several magical items, including a comb, scissors, and a razor, which had to be recovered. These items were not just ordinary tools; they were sacred and were considered part of Arthur's quest to bring peace to the land.
Arthur and his knights pursue the beast, but the hunt is no easy feat. They are forced to chase the boar across vast landscapes, through rivers and forests, and battle numerous magical beasts. The quest becomes a significant and perilous adventure, reflecting the knights' bravery and loyalty to Arthur’s cause.
The story of King Arthur and Twrch Trwyth is steeped in rich Welsh folklore, combining Arthurian myth with local legends of magical creatures and heroic quests. It's an intriguing example of Arthur's interaction with the mythic and supernatural elements that often appear in his tales.
In some versions of the tale, Arthur's knights are able to capture the boar, cutting off its tusks and retrieving the magical items it carried. Some versions also suggest that the quest ends with a tragedy for the boar, as it ultimately dies during the battle.
The story highlights themes of transformation, redemption, and the ongoing struggle between the forces of good and evil, which are prevalent in many Arthurian legends. It also serves as a reminder of Arthur's role not just as a king but as a heroic figure who is called upon to protect his people from the forces of darkness, no matter how bizarre or monstrous they may appear.
Geografisch
Europa
België
Buggenhout
In Buggenhout, een gemeente in Oost-Vlaanderen bevindt zich een boskapel, die een 500 jaar geleden gebouwd werd door Jacoba van Heffene. Dit, ter nagedachtenis van haar echtgenoot die tijdens een jachtpartij naast een everzwijn, waarop het dier zich tegen hem keerde.
Frankrijk
Het verband tussen Lingones en Moccos
De Lingones en Moccos verwijzen naar twee historische en culturele elementen die nauw met elkaar verbonden zijn. De Lingones waren een Gallische stam die in de oudheid leefde in het gebied dat nu bekendstaat als Noord-Frankrijk en delen van Zwitserland. Deze stam stond bekend om hun nauwe band met natuurreligies en hun respect voor traditionele symbolen. Hoewel de Lingones en Moccos uit verschillende culturele achtergronden stammen, toont historisch onderzoek aan dat er invloeden en uitwisselingen waren tussen Gallische en Germaanse stammen in die tijd. Dit verband kan terug te vinden zijn in gedeelde rituelen, symbolieken en mythologieën die de grens tussen verschillende culturen overstegen. Het bestuderen van deze connectie biedt een fascinerend inzicht in de complexe verwevenheid van Europese stammen en tradities.
Religie
Hindu
Tijdens het Vajapeya, een belangrijk offerfeest, is er een wedstrijd tussen tweewielige karren, waarbij de offerbrenger en zijn vrouw zich plaatsen op een wiel dat op een paal in de kar is geplaatst. Helemaal aan de top bevindt zich het casala, en dit woord verwijst naar de ronde vorm zoals de snuit van een everzwijn. Casala is afkomstig van het Indo-arians woord 'cars', wat dan weer akomstig is van het proto-ariaans woord 'cars' dat zijn herkomst vindt in het oude woord Kwel dat zoveel betekent als getrokken geulen. En dit toont dan weer de relatie met het everzwijn, want geulen trekken met zijn snuit, op zoek naar eten, modder of water is een dagelijkse bezigheid van het everzwijn.
Vajapeya
Vajapeya is een oud Vedisch ritueel uit de Indiase traditie, dat zijn wortels heeft in de oude geschriften en ceremonies van het hindoeïsme. Het woord "Vajapeya" is samengesteld uit twee Sanskrietwoorden: "Vaja", wat kracht of voedsel betekent, en "Peya", wat drinken betekent. Dit ritueel werd traditioneel uitgevoerd door koningen of priesters om kracht, overvloed en spirituele zuivering te verkrijgen. Het omvat uitgebreide offers, waaronder het aanbieden van graan, ghee (geklaarde boter) en soms soma, een heilige drank. Hoewel het tegenwoordig zelden wordt uitgevoerd, blijft Vajapeya een belangrijk symbool van spirituele toewijding en traditie in de Vedische cultuur.
Hare Krishna
Ook bij de Hare Krishna zijn er teksten waarin de snuit van een ever beschreven staat en dan wel in relatie met de Aarde. Hun offerplaatsen werden telkens gebouwd op plaatsen waar everzwijnen de aarde omploegden.
In de Shatapatha Brahmana staan er Vedische rituelen beschreven, maar ook dat bij het begin van de Aarde de grond werd omgewoeld door een everzwijn genaamd Emusa. Dit is de reden waarom de offerschalen, waarmee bijvoorbeeld de warme melk geschonken wordt, steeds moet gemaakt zijn uit aarde die losgemaakt is door everzwijnen. Een ander verhaal vertelt hoe Indra een everzwijnenbeer genaamd Emusa doodt, waarna Vishnu het dier offert aan de goden, zodat de Asura's zich tegoed kunnen doen aan deze smakelijke rijkdom.
Vishnu kon zich ook transformeren in een beer, zoals in de legende waarbij hij als Varaha de Aard godin redde uit de handen van de demoon Hiranyaksha. Hij versloeg de demoon en lifte de Aarde met zijn slagtanden uit de oceaan. Eenzelfde bestaat er ook over Emusa die de Aarde uit het water haalde.
In het Hinduisme ligt ook de oorsprong van de alom gekende god Mitra of later Mitras, en hier is er een verhaal over hoe de God van de overwinning, tegenover Mitra, de god met de strijdwagen is, stond.
Varaha
Varaha is een belangrijke figuur in de hindoeïstische mythologie en wordt beschouwd als de derde incarnatie (avatar) van de god Vishnu. In deze gedaante verschijnt Vishnu als een machtig wild zwijn om de aarde te redden van vernietiging. Volgens de mythologie werd de aarde, voorgesteld als godin Bhudevi, door de demon Hiranyaksha in de kosmische oceaan gegooid. Varaha streed tegen de demon, versloeg hem en tilde de aarde op met zijn slagtanden, waardoor de orde werd hersteld. Het verhaal van Varaha symboliseert de overwinning van goed over kwaad en het herstel van balans in de wereld. Dit thema blijft een krachtig en inspirerend deel van hindoeïstische tradities en leringen.
Magie
Druïden
Deze Keltische priesters geloofden dat de stoutmoedigheid en de vruchtbaarheid voortekens waren van de connectie tussen de zwijnen en de magische wereld.
Rituelen
Er zijn meerdere botten van everzwijnen gevonden in wat rituele graven lijken te zijn. Deze vonden plaats in voornamelijk landbouwgebied en we gaan er nu van uit dat de zwijnen offers waren om de vruchtbaarheid van de gewassen te verhogen.
Symboliek
Jacht
Jagers hebben al eeuwenlang ontzag voor de moed en de angstloze stijl waarmee everzwijnen over de wouden heersen. Hun gedrongen bouw, messcherpe tanden en hoge snelheid maken het geduchte tegenstanders tijdens de jacht.
- onbevreesd
- moedig
- vruchtbaar
Er is een zeer sterke connectie tussen het everzwijn en
de krijger
Vruchtbaarheid
Everzwijnen zijn een symbool voor vruchtbaarheid, vanwege hun enorme voortplantingsdrang, maar ook een zeer sterke bescherming van de jongen. Een zeug met jongen is enorm gevaarlijk om te benaderen en dit zorgt ervoor dat veel nageslacht kan overleven. Eén zeug kan tot verschillende drachten komen met wel tot 7 nakomelingen per keer.
